بوبن: درکودکی می خواستم باتیشه ای دردست سوراخی دردیواراتاق ایجادکنم.
واکنون نیزبه دنبال ایجادرخنه ای دردیوارجهان هستم.
فقط تیشه ام فرق کرده است......واژه ها ازتیشه کاراترهستند.
دوستان نازنین وگرانقدرم با درودوسپاسی فراوان به بهانه همه ی مهرورزیهای عاشقانه وبی بهانه شما.
یک سال پیش که این دفترکوچک خانگی راگشودم هرگزفکرنمی کردم این نونهال کاشته شده درخاک به درختی کوچک اما به ریشه درژرفنا تبدیل گردد.....ولی با مهرورزی های شما این چنین شد.
دراین یکسال من تلاش کردم تا پابه پای شما بخندم گریه کنم اندوهیگین و شادشوم وآنچه را که درمدتی بیش ازچند دهه اززندگی ام کسب کرده ام با خرسندی تمام با شما قسمت نمایم.
دراین مدت من دوستان و هم زبانان و هم دردهای فراوانی پیداکردم وجدوجهد نمودم تا سنگ صبوری باشم برای ناگفته ها...دردها...بغض ها ودرد دل های شما..
وشما سرشاران ازمهرودوستی زیبا ترین وخرسند ترین واژه ها را بمن تقدیم نموده ومرا بسیارموردتفدقراردادید
مهرافشانی های شما را با رساترین واژه های دلچسب نیزنمی توانم پاسخ گویم....سپاسگزارم فقط همین.
اکنون من مانده ام ودستانی لرزان و چشمانی کم توان فرسودگی و خستگی وکم جانی.
بنابراین تصمیم گرفتم تا دست کم درمان بیماری چشمان کم سویم مدتی نوشتن را رها کرده و استراحت کنم.
همه می دانیدکه برای کسانی که سرشارازشوق نوشتن هستند...سکوت جزمرگ تدریجی نتیجه ای نخواهدداشت
ولی چه کنم که برخلاف میل قلبی ام مجبوربدین توقف موفت هستم.
امیدوارم درآینده ای نه چندان دورقادریه هم نوایی وهمدلی وهمراهی با شما مهربانان گردم..
همه شما را دوست می دارم...عاشقانه و بی بهانه وقول میدهم تا نفسی هست دمی ازهم گامی با شما ومبارزه علیه
جهل و جنگ وجنون وخرافات بازنه ایستم.............ارادتمند جملگی خردپیشگان وعاشقان شعروشعورواحساس.
تا مهلتی دیگر...تافرصتی بهترسبزباشید...سبزوآفتابی ......سهیک آخرین ترانه ی باران
بدرود........................بدرود..............................بدرود.
گما ن مبر که به پایا ن رسید دورمغان................................هزارباده ناخورده دررگ تاک است